Gurdjieff (Gurdżijew) porównuje człowieka do pojazdu przeznaczonego do przewozu pasażera i składającego się z karety, konia i woźnicy. Kareta jest ciałem fizycznym, konie emocjami lub ciałem astralnym (emocjonalnym), woźnica umysłem lub ciałem mentalnym, a wreszcie pasażer jest duszą, świadomością, sumieniem, wyższym "ja". Jednym z najbardziej interesujących aspektów tej metafory jest fakt, że konie - ciało emocjonalne - ciągnie za sobą wszystko. Tzn, że emocje są siłą napędową człowieka. Emocje w istocie są tym, co określi, co będę robić w życiu. Jeśli kocham samochody, sport, ubrania, książki, itd będą one w moim sercu przez całe życie. Zazwyczaj wszystko we mnie jest do góry nogami, bo woźnica, zamiast dbać o różne części środka lokomocji, spędza czas na upijaniu się w tawernie. Pierwszym krokiem jest zatem doprowadzenie woźnicy do powozu (karety), aby dał jeść koniom i skontrolował stan powozu. W tym momencie, i tylko w tym momencie, wewnątrz powozu może pojawić się pasażer, który da wskazówki woźnicy na temat tego, dokąd jechać. Pasażer jest naszą mądrością, słynnym głosem wewnętrznym, ktòry możemy nazwać świadomością, wyższą jaźnią, ciałem przyczynowym, duszą, lub jeszcze w inny sposób.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz