23. BEZ DUSZY NIE MA PIĘKNA
Jung opisuje odnalezienie swej duszy w sposòb poetycki: "Znalazłem cię tam, gdzie najmniej się ciebie spodziewałem ... Tam zakwitłaś dla mnie z ciemnej studni ... Błądziłem przez wiele lat, wystarczająco długo, by zapomnieć, że posiadam duszę ..." ("The Red Book")
Jung logicznie wyjaśnia, że jeśli nie przeżyliśmy swej duszy, nie możemy zobaczyć duszy gdzie indziej, duszy ludzi wokół nas, duszy otaczających nas rzeczy, duszy rzeczy, na które patrzymy, otaczających nas krajobrazòw, kwiatòw, które darowują nam swòj zapach. Dusza jest jak klucz, jak język, jak spojrzenie czy wizja; jeśli jej nie masz, nie możesz jej rozpoznać poza tobą. Dusza jest pięknem w oczach tych, którzy potrafią dostrzec piękno we wszystkim; jest jak miłość i prawda, rozpoznajemy ją, gdy ją odnajdujemy, odzwierciedlamy się w niej, ponieważ wiemy czym jest, jaka jest w środku, kiedy wibruje na zewnątrz, "tak jak na ziemi, tak i w niebie".
Jung podsumowuje: "Znajduje się ona na pewno w rzeczach i w ludziach, ale ten, kto jest na nią ślepy, widzi rzeczy i ludzi, ale nie duszę w rzeczach i ludziach. Nic nie wie o własnej duszy." ("The Red Book")
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz