Pozbawieni sztuki,
jesteśmy pozbawieni transcendentalności.
Nasz umysł podąża za magnetyzmem naszego serca;
następnie promieniuje energią, która nas ogarnia… dlatego
powiedz mi co kochasz, a powiem Ci kim jesteś.
Moja mentalna wyspa,
nieskończony kontynent.
Jeśli czas nam ucieka,
to dlatego, że przeżywamy go jak wieczność.
W sztuce odnajdujemy
tajemnice wymiarów przestrzennych.
Nigdy nie zakładajmy, że to, co widzimy i mamy na myśli, jest dokładnie tym, co rozumieją i widzą inni. Rzeczywistość zawsze podlega naszemu subiektywnemu spojrzeniu.
Sztuka nie dopuszcza przybliżeń;
prawdziwa sztuka wykracza poza pozorną rzeczywistość.
Sztuka żywienia polega na
regenerowaniu organizm bez obciążania duszy.
Sztuka wykracza poza granice, w których
czas oraz etyczne i niezbyt estetyczne społeczeństwo
chciałyby ją skompresować,
dlatego sztuka jest wolna
i zawsze wskazuje na przyszłość.
TAŃCZENIE TANGA JEST SZTUKĄ
Uczynienie niemożliwego czymś możliwym:
wytańczenie w ciszy namiętności.
Żaden inny taniec nie dociera
do tego samego poziomu komunikacji między ciałami:
emocje, energia, oddech, tulenie, bicie serca.
Koło wirtuozerii, które pozwala na improwizację.
W tangu nie ma możliwości pomyłki,
tango nie jest jak życie: jest prostsze!
To dlatego tango jest takie piękne: popełniony błąd
nigdy nie jest nieodwracalny, tańczymy dalej!
W tangu mężczyzna narzuca poczucie bezpieczeństwa
bez dominacji nad kobietą, szuka siebie w niej,
ale nie zatraca się dla niej, odnajdują się wzajemnie.
Tango jest i zawsze będzie muzyką duszy;
nauką chodzenia, słuchania, czucia,
dopóki nie zmieni się w coś własnego,
od czego nie możemy się już oderwać, jak od życia.
Nasza świadomość jest perspektywą, której nie można modyfikować ani wpływać na nią zewnętrznymi pozorami; to my wchodzimy w interakcję ze światem i dominujemy nad nim.
Tworzymy świat, który nas pochłania;
to my uwalniamy się od świata, który chce nas uwarunkować.
Karuzela mojego dzieciństwa
zawsze wraca do mojego serca.
Pomimo bluszczu lat,
otoczyliśmy ją tysiącem snów...
koło się nie obraca,
ale sny się nie kończą.
Sztuka nie dopuszcza pozorów, jest głębokim spojrzeniem.
Z tego powodu masa nie rozumie sztuki,
masy żyją pozorami i powierzchownością.
Sztuka wie jak uchwycić to, co najważniejsze
podkreślając jednocześnie to, co zbędne.
Sztuka empatii... zmieńmy punkt widzenia, nie patrzmy na drzewo tylko z dołu; wejdźmy na drzewo i popatrzmy z góry, bo
tylko w ten sposób będziemy w stanie dobrze zrozumieć drzewo.
To samo dzieje się w każdej sytuacji, z każdą osobą, ze wszystkim.
Oswajanie to sztuka "domowa" i "dziecinna".
Najlepszym sposobem na oswojenie bestii
jest pozwolić jej poczuć nas w jej dzieciństwie,
kiedy jest szczenięciem; wtedy uczy się nas rozpoznawać
i zawsze będzie nas kochać ....
To samo dzieje się z cieniami duszy:
jeśli chcemy je oswoić,
spójrzmy na leżącego tam szczeniaka
i zaprzyjaźnijmy się z nami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz